Pomimo wszystko ciągle błądzę. Stawiam kroki, ale w miejscu. W ciemnym lesie nocą chodzę odbijając się od drzew. Mam już tylko ochotę usiąść, oprzeć się o gruby pień i czekać, aż ktoś chwyci mnie za rękę, pomoże wstać, wskaże drogę i wyprowadzi stąd.
Własny kompas zgubiłam.