Jedynie smutku w oczach taty nie jestem w stanie znieść.
Ostrze niczym bumerang rzucone moją ręką, uderza w niego i wbija mi się w serce.
Nie, zapomniałam. Ja nie mam serca.
Tak bardzo przepraszam.
Podjęłam decyzję, pewnie nie najlepszą. Jeszcze nie teraz. Ale jest moja własna.
Postaram się