Nie jem białego chleba już od wielu lat. Już w sumie zapomniałam, jak smakuje.

Zaczął mi się kojarzyć jako coś mistycznego i nieziemsko dobrego, wyryty w mojej pamięci jako ulubiona zakąska mojego dziadka Henia, który za rarytas uważał kromkę białego pieczywa posmarowaną grubo masłem i posypaną